Λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε ακούσει για την αξία της υπομονής. Από τα παιδικά μας χρόνια, όταν θέλαμε κάτι να γίνει «εδώ και τώρα» οι γονείς μας, μας έλεγαν να κάνουμε υπομονή. Κάποιοι από εμάς, το ίδιο λέμε σήμερα στα παιδιά μας.
Παρόλο που από μικροί διδασκόμαστε την αξία της υπομονής, παρατηρώ, πρώτα στον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά και στους γύρω μου, ότι μερικές φορές την αντιμετωπίζουμε ως «αναγκαίο κακό».
Λέμε, σαν παράδειγμα:
-«δυστυχώς πρέπει να κάνω υπομονή»
– «δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο παρά μόνο υπομονή»
Η στάση μας απέναντι στην υπομονή, είναι σαν να πρόκειται για το τελευταίο εργαλείο που έχει ξεμείνει στην εργαλειοθήκη και το παίρνουμε αναγκαστικά.
Πιστεύω πραγματικά, ότι αυτή η στάση συνδέεται με την έλλειψη σεβασμού απέναντι στον ρυθμό που εξελίσσεται η ζωή μας. Ταυτόχρονα είναι ένα είδος βίας που ασκούμε, πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μας. Με αφορμή, ότι το θέμα γύρω από το οποίο κινούνται οι πρακτικές μας τώρα τον Ιούλιο, είναι ο σεβασμός, βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμο να στοχαστούμε πάνω στην αξία της υπομονής.
Ο χαρακτήρας της υπομονής
Είναι σημαντικό να αντιλαμβάνεσαι την υπομονή ως μέρος της εξελικτικής διαδικασίας, αντί για αναγκαστική παραμονή «στην αίθουσα αναμονής».
Αν φυτέψεις βολβούς και ξέρεις ότι σε 3 μήνες θα γίνουν κυκλάμινα, συνήθως δεν έχεις πρόβλημα να περιμένεις. Αποστρεφόμαστε την υπομονή όταν θέλουμε τα πράγματα να συμβούν «εδώ και τώρα». Όπως στο παράδειγμα που έδωσα με τα παιδιά.
Για εσάς που κάνετε yoga, είναι πιθανόν να έχετε βρεθεί σε μία τάξη, όπου σας ζητήθηκε να παραμείνετε μέσα σε μία θέση για παρατεταμένο χρόνο. Συμβαίνει συχνά σε αυτή την περίπτωση το μυαλό να ανυπομονεί και να λέει: «άντε πότε θα βγω από εδώ».
Η έλλειψη υπομονής εμφανίζεται συνήθως για 3 λόγους:
- Αισθανόμαστε άβολα
- Βαριόμαστε
- Ο νους τρέχει συνεχώς οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτό που συμβαίνει τώρα
Θα σας ρωτήσω όμως το εξής. Αν υποθέσουμε ότι πράγματι βρίσκεσαι μέσα σε μία άβολη κατάσταση, πώς ακριβώς σε βοηθά το να μην διατηρείς την υπομονή σου; Πώς ακριβώς σε βοηθά να εστιάζεις στο «δεν θέλω αυτό που μου συμβαίνει;». Ποια λύση σου δίνει; Η απάντηση είναι: μάλλον καμία.
Για να γίνω όμως σαφή. Είναι απολύτως αποδεκτό να μην θες κάτι, και προφανώς αν έχεις την δυνατότητα να το αλλάξεις, τότε δεν προκύπτει ζήτημα. Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω να κάνεις υπομονή, όταν έχεις την δυνατότητα να απομακρυνθείς άμεσα από κάτι που δεν σε εξυπηρετεί.
Αν όμως για την δεδομένη στιγμή αυτές είναι οι συνθήκες και δεν αλλάζουν, το καλύτερο που μπορείς να επιλέξεις είναι η υπομονή, αντί να κολλάς στο «δεν θέλω». Υπομονή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι περιμένεις παθητικά. Μπορεί να σημαίνει συμφιλίωση με το τώρα. Θα έλεγα ότι τελικά είναι η αναγνώριση της φυσικής ροής των πραγμάτων και η ευθυγράμμιση με αυτήν. Είναι μέρος της διαδικασίας της αλλαγής. Για να γίνει ο βολβός κυκλάμινο, θέλει τρεις μήνες υπομονή…
Αυτή η στάση θα σε ηρεμήσει. Θα σε βοηθήσει να εστιάσεις σε πιο χρήσιμα πράγματα. Πράγματα που αυτή την στιγμή συμβαίνουν, υπάρχουν και αξίζουν, αλλά δεν τα βλέπεις, επειδή εστιάζεις στο ότι ακόμα δεν έχεις στα χέρια σου το αποτέλεσμα που ανήκει σε κάποια άλλη στιγμή. Κάτω από το «χώμα» κάτι κινείται και μεγαλώνει… κι αν το παρατηρήσεις αυτό, τότε είναι που θα μπορέσεις να το φροντίσεις για να σου δώσει καλύτερους καρπούς.
Η υπομονή επομένως, δεν είναι τελευταία λύση. Είναι ο τρόπος για να συνδεθείς με την εξελικτική διαδικασία. Μπορεί να σε κάνει πιο παρατηρητικό, ως προς το πού κινούνται τα πράγματα. Τότε είναι που πραγματικά καταφέρνεις να κάνεις επιδέξιες επιλογές. Να συμμετέχεις στην εξέλιξη.
Έχει πραγματικά ενδιαφέρον το πώς οι περισσότεροι άνθρωποι είναι περισσότερο λειτουργικά εξοικειωμένοι με την βιασύνη αντί με την υπομονή.
Λέμε, σαν παράδειγμα:
«Έλα να βιαστούμε για να προλάβουμε»
«Βιάσου για να φύγουμε»
Παρόλο που μπορεί να το λέμε για καλό, συμβαίνει το εξής. Θέλοντας να εκφράσουμε κάτι θετικό χρησιμοποιούμε μία λέξη που ετυμολογικά έχει μέσα και την λέξη βία. Ετυμολογικά η βιασύνη έχει ρίζα της την βία και ομόρριζή της, την λέξη βιασμός. Δηλώνει ξεκάθαρα ένα είδος εξαναγκασμού επειδή δεν έχεις χρόνο.
-Κάθε φορά που λες «βιάζομαι» ο εγκέφαλός σου, καταγράφει: «πίεση».
– Κάθε φορά που λες στον σύντροφό σου, στον συνάδελφό σου, στο παιδί σου «βιάσου», περνάς ένα μήνυμα που δεν βοηθά πολύ.
Στοχάσου ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι για να εκφράσεις το μήνυμά σου, είτε μιλάς στον εαυτό σου είτε στους άλλους. Πώς μπορείς να γίνεις περισσότερο αποτελεσματικός ή συνεπής, χωρίς να ασκείς βία στο νευρικό σου σύστημα;
Το αναφέρω συχνά, θεωρώ όμως ότι αξίζει να το επαναλάβω. Οι σκέψεις αποκτούν νόημα από τις λέξεις που χρησιμοποιείς. Στην συνέχεια, οι σκέψεις γεννούν συμπεριφορές. Επομένως οι λέξεις δημιουργούν τον κόσμο σου. Διάλεξε προσεκτικά πώς θα μιλήσεις.
Στην φύση υπάρχει η ταχύτητα, ποτέ όμως η βιασύνη. Η βιασύνη έρχεται σε κόντρα με την φύση μας.
Στην πράξη
Η υπομονή είναι ο τρόπος για να σέβεσαι τον ρυθμό της εξέλιξης της ζωής σου, και όλων όσων παίζουν ρόλο σε αυτήν. Μόλις ευθυγραμμιστείς με την ροή των πραγμάτων, θα σου αποκαλυφθούν ευκαιρίες για επιδέξια δράση. Τότε είναι που θα λάβεις περισσότερα “δώρα” από όσα εν δυνάμει κρατάει η κάθε στιγμή. Τι μπορείς να ενδυναμώσεις, να μάθεις και να ανακαλύψεις;
Να θυμάστε το εξής. Η παρούσα στιγμή είναι το μόνο πράγμα που πραγματικά έχουμε στην διάθεσή μας για να δουλέψουμε. Μην επιτρέπετε στην ανυπομονησία και στην βιασύνη να σας την «κλέβει». Είναι δική σας. Εξερευνήστε την! Αξιοποιήστε την με σεβασμό!
Κλείστε θέση στα Event που ξεκινούν από Σεπτέμβριο
Online Μαθήματα Yoga και διαλογισμού
Σεμινάριο αυτοβελτίωσης: Νοο-τροπία
Δείτε επίσης
Πώς να απελευθερωθείς από περιοριστικές αντιλήψεις
Δημιουργικότητα: Πώς να την βρίσκεις όταν δεν έρχεται
Podcast: 6 ερωτήσεις για αυτογνωσία και αυτοβελτίωση
Video: Mάθε πώς να σταματήσεις να αυτό – περιορίζεσαι
